Overijssel

Als toelichting op de ophef rondom de eerste kamerzetel van Düzgün Yildirim volgt hier een persoonlijke verklaring van de waarnemend fractievoorzitter in de Staten, Jean Rouwet.

Enige tijd geleden werd ik gebeld door een journalist van de TC Tubantia met de vraag wat mijn standpunt was in de zaak Yildirim. Omdat meer te zeggen valt over deze zaak dan er in het bericht in de krant heeft gestaan, wil ik daar nu nog eens nader op ingegaan.

Allereerst de vraag waarom ik niet eerder in het openbaar stelling heb genomen. De redenen daarvoor zijn voor mij geweest, dat ik lange tijd de hoop heb gehad, dat Düzgün Yildirim alsnog van gedachten zou veranderen en ten tweede was ik van mening, dat het een conflict betrof tussen het partijbestuur/partijraad en Yildirim. Overigens heb ik Düzgün direct na de vaststelling van de verkiezingsuitslag gevraagd om af te zien van de Eerste Kamerzetel, omdat ik van mening was en ben, dat hij zich zou dienen te houden aan de door de partijraad vastgestelde lijstvolgorde. En ook dat zijn taak als fractievoorzitter van de nieuwe statenfractie alle prioriteit diende te krijgen. Ook drie andere fractieleden die wel hun voorkeurstem op Düzgün Yildirim hadden uitgebracht, hebben hem verzocht om af te zien van de zetel in de Eerste Kamer. Toen de zomermaanden echter geen enkele verandering brachten in zijn opstelling, integendeel, leek het mij de tijd gekomen om ook mijn mening in deze zaak naar buiten te brengen.

Van meet af aan ben ik het absoluut oneens geweest met de handelwijze van Yildirim in zake de verkiezingen voor de Eerste Kamer. Helaas heb ik die mening niet kunnen inbrengen in de fractie-vergadering voorafgaand aan de statenvergadering waarin de verkiezing voor de Eerste Kamer plaatsvond, omdat ik wegens vakantie daarbij niet aanwezig heb kunnen zijn.

Verkiesbaarheid:
Wat betreft de verkiesbaarheid wil ik het volgende opmerken. Ieder SP lid had zich kandidaat kunnen stellen voor de Eerste Kamer en dit kenbaar maken aan de commissie die door het partijbestuur was belast met de samenstelling van de lijst. Vervolgens hadden op de partijraad waaraan de lijst ter vaststelling werd voorgelegd wijzigingsvoorstellen kunnen worden ingediend. Düzgün Yildirim heeft geen gebruik gemaakt van deze democratische rechten. Dat er op de kandidatenlijst voor de Eerste Kamer meer kandidaten voorkwamen dan er benodigd waren voor de bezetting van de 12 zetels die de SP op grond van de uitslag van de statenverkiezing toekwamen, dat betekent nog niet dat allen even verkiesbaar waren. Dat wist ook Yildirim als lid van het partijbestuur als geen ander en dat is hem bovendien meegedeeld toen hij werd gevraagd om als reserve de lijst aan te vullen. Het heeft mij dan ook buitengewoon verbaasd, dat hij aan de nieuwe collega-statenleden, toen zij daarover spraken, niet heeft verteld, dat hij als reserve niet verkiesbaar was. Toch hebben de collega-statenleden, wellicht in hun onervarenheid, hun voorkeurstem aan Yildirim gegeven. Ik zeg onervarenheid, omdat verkiezingen voor de Eerste Kamer geen gewone verkiezingen zijn waarbij de bevolking zich uitspreekt over het programma en de kandidaten van de verschillende partijen. Bij de Eerste Kamerverkiezingen zijn het partijleden die hun stem uitbrengen op partijleden voor de bezetting van de zetels die de partij toekomen op basis van de voorafgaande verkiezing voor de provinciale staten. En hierbij is dus de interne partijdemocratie aan de orde. Omdat alle partijen met dit probleem te maken hebben gaan er stemmen op om in de toekomst dan ook niet meer op personen te stemmen maar op partijen.

Over democratie gesproken.
Yildirim beschuldigt de SP van ondemocratisch handelen. Ik hoop echter hierboven te hebben aangetoond, dat hij toch weinig recht van spreken heeft als hij zichzelf niet wenst te houden aan de interne partijdemocratie. Bovendien is zo’n beschuldiging toch erg vreemd, wanneer je, althans bij mijn weten, nooit eerder met kritiek of voorstellen op dit punt bent gekomen. Ik heb overigens niet de ervaring dat je binnen de SP niet op alle niveaus je mening kunt naar voren brengen, maar dat betekent nog niet dat elke mening altijd automatisch door anderen wordt overgenomen.
De handelwijze van Yildirim is des te meer verbazingwekkend, omdat zij niet is gebaseerd op inhoudelijke kritiek. Tot nu toe is mij dat in ieder geval nergens uit gebleken. Wel is duidelijk dat hij met zijn optreden de SP ernstig heeft beschadigd en daarmee de zaak waarvoor hij ook zelf sinds 2002 heeft gestaan.